Hanna het toe gebly en haar seun gevoed totdat sy hom gespeen het (1 Samuel 1:23).
‘n Egpaar wat vir studie lank in Duitsland gebly het, keer op ‘n dag terug om ou herinneringe saam met hulle kinders en kleinkinders te herleef.
Hulle besoek hulle woning van destyds, stap rond op die universiteitskampus, adem weer die geure van hulle geliefkoosde eetplekke in. Om die prentjie van Duitsland te voltooi, stel hulle die kinders ook bloot aan die spore van die aaklige Nazi-tydperk.
In dié verband besoek hulle die grafte van gestorwenes, draai by van die strafkampe, besoek die museums waar die foto’s van die destydse maghebbers en die gemarteldes saam pryk.
Een van die kleinkinders – ‘n dogtertjie van vyf – kom in die proses voor van die wrede Nazi-offisiere se portrette te staan. En terwyl sy lank en stip daarna kyk, kom die verstommende woorde uit haar mond: “Waar was hulle ma’s? As hulle net ‘n ma kon gehad het!”
Die opmerking het nie net die ouers verbaas nie, maar ook diep geraak. Want op ‘n naïewe, bykans onskuldige manier, het die kind iets baie belangriks waargeneem en kwytgeraak.
Dit is dat ‘n gebrek aan liefde, sorg en aanvaarding, veral in ons ouerhuise, dikwels die oorsaak is waarom mense harteloos, onverskillig en selfs wreed kan raak.
Beslis was daar ook ander faktore en sentimente wat hierdie haat destyds gevoed het. Waarskynlik het meeste Nazi’s ook ma’s gehad.
Die vraag bly egter: Waar was hulle?
Here, dankie vir ouers, veral vir ma’s wat ons versorg met liefde. Help ons vandag om nie met ‘n koue oog na ander wat nie die voorreg gehad het nie te kyk. Amen
Carel Anthonissen
