Jy mag nie iemand anders se huis begeer nie. Jy mag nie sy vrou begeer nie, ook nie ‘n slaaf of slavin, ‘n bees of ‘n donkie, of enigiets anders wat aan hom behoort nie (Exodus 20:17).

Die tien gebooie soos opgeteken in Exodus 20:1-17, het ‘n wonderlike tweedeling.

Nádat hierdie geskrif of manifes ons oor vier gebooie heen bind aan die God wat bevry en aan ons rus en vrede gee (Ex 20:1-11), word ons vervolgens in die volgende ses gebooie opgeroep om hierdie bevryding en rus ook aan ander te gun (Ex 20:12-17).

Ons word opgeroep om na ander uit te reik en gesonde verhoudings te bou. En dáárin daagliks die sin en betekenis vir ons lewe te vind.

Hierdie verhoudings begin by die binnekring van ons familie waar ons genooi word om met eerbied en respek teenoor mekaar as kinders en ouers te leef en op daardie manier ‘n lang lewe vir ons nageslag te waarborg (Ex 20:12).

Hierná kring dit na ander uit – na ons vriende en metgeselle aan wie ons trou en lojaliteit verskuldig is (Ex 20:14). Ook ons naaste wat ons nie mag uitbuit of besteel nie, maar aan wie ons hulp, ondersteuning en regverdigheid moet bied (Ex 20:15-16).

Ja, ook ons vyand word in die sesde gebod geïmpliseer – hulle van wie ons nie hou nie, wie ons uit ons lewe weg wens, maar aan wie ons ook voortdurend ‘n plek in God se son moet gun (Ex 20:13).

Ten slotte dring die tiende gebod ons tot ‘n lewe van dankbaarheid. Dit bring ons, in die woorde van die vroulike teoloog, Charlene van der Walt, terug by die genadige en bevrydende God wat ons seën met die wonder en die fees van genoeg.

Sodat ons nie dinge begeer wat ongesond en onvanpas is nie (Ex 20:17).

O Here, dankie vir u gebooie. Dankie dat hulle ons aan U bind wat ons bevry – die God van liefde, van rus, die God van genoeg. Amen

Carel Anthonissen