Ek het geantwoord: “Nee, dit weet net U, Here my God” (Esegiël 37:3).

Af en toe gebeur dit dat ons in situasies beland waar alles totaal hopeloos lyk.

Asof daar geen uitweg of uitkoms bestaan nie – geen kans op ‘n nuwe wending of ander moontlikhede nie.

Skade en skande alleen skyn ons voorland te wees.

In Esegiël 37 is dit waar die profeet hom bevind – in ‘n vallei vol droë bene. In Hebreeus dui die woord vallei op ‘n slagveld vol onbegraafde lyke.

Dat daar in dié vallei slegs doodsbeendere oorgebly het, het één ding beteken: dat die gestorwenes nie eers begrawe is nie, maar deur voëls en diere opgevreet is. In die ou Ooste kon geen verskrikliker lot jou tref nie. Vir hulle het dit onder andere beteken dat die mense in skande en onder God se vloek gesterf het.

Maar presies só hopeloos, só bedenklik was Israel se situasie in die ballingskap – soos kaalgevrete doodsbeendere op ‘n slagveld. Vir hulle, so kom dit voor, was daar inderdaad geen hoop of kans op nuwe lewe nie. Alles was verby.

Uiteindelik is dit die ongemaklike vraag waarop Esegiël moes antwoord: “Dink jy daar kan in die bene weer lewe kom?” Waarop sy antwoord was: “Nee, dit weet net U, Here my God.”

Wat ‘n sober, maar merkwaardige antwoord. Want soms is dit waaragtig al wat ons kan sê wanneer die ongeluk toeslaan en alles so hopeloos skyn te wees: “U alleen weet Here.”

Wat ook kan beteken: “My lewe is nou alleen in U hande, Here – lei U my verder …”

Here, wat ‘n troos om te weet dat wanneer ons lewe vasgeloop is, ons nie herwaarts of derwaarts weet nie, U nog daar is. En dat U nog planne vir ons het. Amen.

Carel Anthonissen