Prys God in sy heiligdom (Ps 150:1).

Die kerk is die oefenplek vir ons lof. God moet wel oral en altyd geloof en geprys word – ook in die alledaagse en die aardse – maar die kerk bied ’n spesifieke Godgegewe ruimte waarbinne ons kan leer om dit te doen, waar ons kan kom instem, noot kan vind vir sy lof in die wêreld, elke dag. Psalm 150 sê: God moet veral geprys word in sy heiligdom (150:1), dit wil sê, in die samekoms van die gelowiges.

Ten spyte van die sangvernuwing in baie gemeentes is daar nog baie gemeente of minstens lidmate wat God heeltemal te min en te onentoesiasties loof. Dikwel is ons lof in die kerk maar vaal en futloos. Dit gebeur wanneer ons nie kerk toe gaan met die doel om God daar te loof nie. Dit kan natuurlik ook gebeur dat ’n mens God uitbundig met die mond loof omdat jy emosionele bevrediging daaruit kry, terwyl dit nie werklik ’n reaksie is op die grootheid van God waarvan jy opnuut in die erediens bewus geword het nie.

Wanneer daar na watter kant toe ook al iets skeefloop met ons lof in die erediens, ontbreek die lof ook in ons lewe van elke dag. Maar, die doel van kerkwees is onder meer juis dit: om van Sondag tot Sondag ’n lofprysende gemeenskap te wees, in wie se persoonlike lewe dit ook sigbaar is.

Die van Westminster-kategismus vra: “Wat is die hoogste en vernaamste doel van die mens?” En antwoord dan: “Om God te verheerlik en Hom volmaak tot in ewigheid te geniet.” Geniet jy (nog) vir God? Of is jou geloofslewe ’n eentonige roetine, ’n loflose geploeter? Gaan voortaan kerk toe, en wêreld toe, met hierdie lofprysing: “Here, ek wil U loof!” (Ps 139:14).

Is jou geloofslewe ’n loflose geploeter? Jy mag maar God geniet!

O God, U is my hoogste goed, my ewige genot! Dankie vir die genade. Amen.

Johan Cilliers