Daarom kniel ek in gebed voor die Vader aan wie die hele gemeenskap van gelowiges in die hemel en op die aarde sy bestaan te danke het (Ef 3:14-15).

Ons as die gemeenskap van die heiliges strek ons uit na al die gelowiges wat reeds geleef het, wat nog moet kom, en na die ewige gemeenskap met mekaar en die engele voor die troon van God.

Daar word vertel van ’n vreemde ervaring wat Johann Christoph Blumhardt, ’n Duitse predikant uit ’n vorige eeu, eenkeer beleef het. Hy het hom baie bekommer oor die redding van ’n man in sy gemeente, ene Gottliebin Dittus, wat skynbaar besonder gebonde was deur die Bose. Op ’n dag het Blumhardt en van sy vriende te perd in ’n woud gaan ry. Op weg het die pragtige woorde van ’n lied oor die oorwinning van Christus oor die Bose in sy gees vorm aangeneem. Hy het hierdie woorde met sy vriende gedeel en hulle het dit spontaan begin sing, op die wysie van ’n destyds bekende lied. Toe hulle by ’n verligte opening in die woud kom, word hulle bewus van ander stemme wat ook sing, hoog bo in die boomtoppe, engelestemme. Die stemme van mense en engele het so vermeng geraak dat die gemeenskap in die hemel en op die aarde een geword het.

Versterk deur die teken het hulle huiswaarts gekeer. Wie sou hulle tegemoetkom? Gottliebin Dittus, al singend. En wat sing hy? Die lied wat die mans en die engele so pas saamgesing het, ’n lied wat geen mens hom kon geleer het nie omdat Blumhardt die woorde so pas uitgedink het. Merkwaardig? Ja, seker vir 20ste-eeuse Westerlinge. Maar dan, die Vader voor wie ons kniel, is merkwaardig. Hy wil geprys word. Op aarde, soos in die hemel. Wie weet, straks hoor ook ons die engele saam met ons lofsange tot sy eer sing.

God wil geprys word. Op aarde, soos in die hemel.

Vader, ek voeg my stem by die koor. Dankie dat U hoor. Amen.

Johan Cilliers