Lees Lukas 14:15-24.

“Gaan uit na die strate en gangetjies van die stad en bring die armes en kreupeles en blindes en verlamdes … Gaan uit na die paaie en lanings en dring by hulle daarop aan om in te kom …” (v 21, 23).

Dit was ’n Jesusstorie, dié van die man wat die groot maaltyd beplan en so baie mense daarheen genooi het. Een van sy gelykenisse wat Hy vertel het om aan sy hoorders te sê: Só werk dit in my Vader se koninkryk.

Die besonderhede is heel bekend; sommige daarvan is selfs in die volksmond opgeneem (ek het ’n os gekoop, ek het ’n vrou getrou …). Dit was van die genooides se verskonings nadat hulle reeds die aanvanklike uitnodiging aanvaar het.

Vanselfsprekend was die gasheer ontevrede, en niemand sou hom kon kwalik neem as hy die ete summier afgestel het nie. Maar hy het nie. Inteendeel: Hy het ’n nuwe gastelys saamgestel, al het hy in dié stadium nog nie die nuwe gaste se name geken nie.

Hy het wel geweet waar sy gesante die potensiële eters sou vind: in die stad se strate en gangetjies. Daar waar die bedelaars tuis is, waar hulle met hul bak hande staan (of sit, of lê) en hoop op ’n aalmoes.

Toe daar nóg plek is, is die reisigers genooi, die toevallige verbygangers. Vreemdelinge wat altyd ’n padkossie sou verwelkom. Ag, en as hulle dalk ’n bietjie agterdogtig oor dié gul aanbod is, vra hulle móói om te kom.

Wat ’n ete sou dit nie wees nie! Almal was welkom, al ken jy nie die mense wat langs jou en oorkant jou sit nie. En al wonder jy oor hul kleredrag of al trek jy jou neus vir die liggaamsreuke op, is daar selfs vir jou ook plek.

Ons dank U vir dié koninkryksgenade, Here! Seën, Vader wat ons eet …

Barend Vos