Hy laat alle mensewerk tot stilstand kom sodat alle mense sy werk kan leer ken (Job 37:7).
Vanweë ons besige lewe, is dit geensins vanselfsprekend dat ons oë oop is vir God se gawes wat ons elke dag in die natuur tegemoet tree nie.
Dikwels moet ons wakker gemaak, ja, selfs wakker geskók word om dit raak te sien.
Soos onlangs met ‘n vriend van my gebeur het. Hy het weer, soos dikwels gebeur, half laat en in groot haas by sy werk opgedaag. Dit was toe hy uit sy motor klim en homself gereed maak om na sy kantoor toe te beweeg, dat die onverwagse gebeur: Hy het skielik iets yskouds op sy voorarm voel val.
Ná die eerste skrik, het hy besef dat dit niks dramaties was nie – net maar ‘n koue waterdruppel wat iewers van bo op sy arm beland het. Nogtans het dit hom gedwing om op te kyk. En toe, so vertel hy, het hy die eerste maal die wonderskone fasade van die gebou vanwaar die druppel uit ‘n lekkende geut na onder gewaai het, goed raak gesien.
Dit was of die onskuldige druppel hom in dié oomblik tot stilstand gedwing het om die gebou en ook die omgewing waaraan hy elke dag so haastig verby gestorm het, beter te beskou en te waardeer.
Dié bykans onbenullige voorval, so vertel hy, sou sonder enige verdere seremonie verbygegaan het as dit nie was dat dieselfde insident hom kort daarna op ‘n ander plek herhaal het nie – so asof die druppels hom nie wou toelaat om sy omgewing te vergeet nie.
“Sedertdien het die waterdruppel ‘n embleem vir ‘n dieper bewuswording van die goddelike in my lewe geword,” was my vriend se laaste woorde toe ons afskeid neem.
Vir buitestaanders mag dié vriend se siening wel na bygeloof klink, maar vir hom was dié onverwagse waterdruppel niks minder as ‘n egte spirituele ervaring nie.
En wie sal met hom wil stry? God kom ook deur die natuur na ons toe, soos Job so aangrypend moes ontdek (Job 37)!
Here, dankie dat U ons op plekke en deur dinge aanraak wanneer ons U die minste verwag. Hou ons opmerksaam vir u teenwoordigheid, al is dit dan ook in ‘n waterdruppel. Amen
Carel Anthonissen
