Moenie bang wees nie, Ek verlos jou, Ek het jou op jou naam geroep, jy is Myne (Jesaja 43:1).
Daar is die luimige storie van ʼn akademiese vriend en tydgenoot wat so pas verneem het hy is as professor aangestel.
Die aand op pad bed toe stap hy verby die spieël in sy slaapkamer, sien homself raak, knik ewe en groet ondeund: “Naand, Professor!”
So gaan dit party dae wanneer ons in die spieël kyk – ons verwonder ons aan die mens wat ons geword het, aan die pad wat ons gekom het. Om hierdie beeld dan met dankbaarheid, trots en selfs ʼn tikkie humor te begroet.
Maar daar is ook ander dae wanneer die beeld wat na ons terugstaar soos ʼn volslae vreemdeling voel. Iemand wat sukkel, nogeens misluk het, nie is waar hy of sy moet wees nie. Sodat jy in skaamte wil wegkyk.
Dit is hierdie soort dubbelslagtigheid waarmee ons almal sukkel en wat die teoloog Dietrich Bonhoeffer in een stadium tussen selfvertroue en vertwyfeling laat skipper het. Wat hom ook die gedig “Wie is ek?” laat skryf het.
“Is ek regtig die sterk mens wat deur almal om my bewonder en geprys word?” vra hy. “Of is ek wat ek van myself weet: ʼn eensame swakkeling wat in sy alleen-oomblikke twyfel en desperaat honger na die nabyheid van geliefdes?”
Uiteindelik vind Bonhoeffer berusting daarin dat wie hy ook al is, hy bowenal aan God behoort. En om dít te weet, was en is steeds genoeg.
Ook vir jou vandag.
Here, wat ʼn belofte, wat ʼn troos, dat ons aan U behoort! Help my om dit vandag weer te glo en vanuit dié versekering te gaan leef. Amen.
Carel Anthonissen
