Lewe in liefde, soos Christus ons ook liefgehad het (Efesiërs 5:2).
Die ander dag toe ek tussen mense is en die waarde van geestelike begeleiding ophaal, reageer ʼn vrou heftig daarop.
Dit was gou duidelik dat haar siening van geestelike begeleiding sterk met ʼn sekere kerklike kultuur geassosieer was. Dié van streng toesig, knellende voorskriftelikheid, manlike oorheersing en selfs erge misleiding.
En daaraan, so het sy duidelik te kenne gegee, het sy weinig erg.
Dat mag en posisie dikwels in situasies van begeleiding misbruik kan word, is seker. Tog bly dit hartseer wanneer mense geestelike begeleiding alleen in dié lig sien. Want geestelike begeleiding, soos dit tradisioneel beoefen is, was nog altyd ʼn uiters positiewe en lewegewende aktiwiteit.
Reeds in die tyd van die woestynvaders, wat as die grondleggers van hierdie dissipline beskou kan word, was geestelike begeleiding bedoel om aan mense ʼn dieper ervaring van God se troue liefde en goedheid in hulle lewe te gee. En hulle só te help om tot groter vryheid, geluk en volwassenheid te groei.
Om dié rede is die geestelike begeleier altyd gesien as ʼn wyse mens wie se lewe in die liefde van God gewortel was; ʼn ware sielgenoot en vriend vir ander; ʼn nederige gebedsmens wie se hoogste strewe en belang die eer van God en die welsyn van ander is.
Gelukkig is jy wanneer so ʼn vriend jou lewenspad kruis.
Here, wortel ons vandag weer in u liefde sodat ons soos U teenoor ander kan optree. Amen.
Carel Anthonissen
