Toe kom staan die Here by Jakob en sê: “Ek is die Here die God van jou voorvader Abraham, die God van Isak … in jou en jou nageslag sal al die volke van die aarde geseën wees. Ek is by jou en Ek sal jou beskerm waar jy ook al gaan” (Genesis 28:13-15).
Een van die verrassende perspektiewe op God se handelinge in die Bybel is dat sy seën meestal onverdiend na mense toe kom.
Nêrens is dit meer sprekend as in die lewe van die aartsvader Jakob nie. Uit die Bybel blyk dit dat Jakob in sy vroeëre lewe geen ware verhouding met God gehad het nie. Selfs wanneer hy later uit nood tot God bid, is dit duidelik: Alles draai net om homself en sy oorlewing (Genesis 28:18-22).
Tog lees ons dat Jakob, ondanks sy bedrog teenoor Esau (27:35-36), sy opsigtelike selfsug en onverskilligheid, ryklik gedeel het in God se seën aan mense. Genesis 30:43 vertel vir ons dat Jakob, ná Laban se pogings om hom te bedrieg, skatryk geword het. Meer nog, Laban erken in ʼn stadium dat God hom om Jakob se ontwil geseën het (30:27). En dít terwyl Jakob soms net so opportunisties en geslepe soos Laban was (30:37-43).
Tereg skryf Klaus Westerman oor hierdie geheim van God se onverdiende seën:
Jacob may not have committed to God or claimed God as his own until as late as his return to Canaan. Nevertheless, God had blessed him, and he was blessed. The external evidences of blessing were present, even to observers, despite the fact that the beauty of a trusting relationship with God was not yet there.
Dit bly merkwaardig, want nie een van ons verdien regtig God se seën nie. En tog, soos met Jakob, stroom dit soms onverwags, onverdiend en oorvloedig oor ons.
Here, wie is ons tog dat U ons so seën, dat U u genade so onverdiend aan ons gun? Ons kniel vandag in dankbare erkentlikheid en ootmoed voor U neer. Amen.
Carel Anthonissen
