“Die belangrikste onder julle moet soos die geringste wees” (Luk 22:26).
ʼn Katolieke vriend deel onlangs sy bewondering vir ʼn klein, amper obskure, gemeenskap met my.
Hulle staan as die “Little Sisters and Brothers of Jesus” bekend.
Ja, so afgesluit leef ons as Christene dikwels van mekaar! Al het ek al van hulle gehoor, het ek het nie besef hulle is ook in Suid-Afrika teenwoordig nie. Trouens, een van hulle gemeenskappe werk om die hoek van my in Manenberg, Kaapstad.
Wat hierdie gemeenskap van Katolieke susters en broers uniek maak, is dat hulle geen aktivistiese agenda het nie. In navolging van Jesus wat in sy Nasaret-tydperk anoniem geleef het – voordat Hy tot die openbare sfeer toegetree het – sien hulle hulle roeping as een van gewoon by ander teenwoordig wees. Hulle klooster, só beskryf hulle hulle werkterrein, is die alledaagse lewe.
In die uitleef van hulle roeping streef hulle na niks meer nie as om net naby mense, veral dié in nood, te leef. Met ander woorde, om só by ander teenwoordig te wees dat hulle nie meer eensaam, verwerp of verwaarloos voel nie, maar eerder bemoedig en versterk.
My vriend noem hoe sommige van die susters in die uitleef van hierdie besonderse roeping al met uiteenlopende mense, soos ʼn groep sigeuners, op reis gegaan het. Sommige het selfs al vrywillig in die gevangenis gaan sit, net om naby te wees aan dié wat in die tronk is.
Ons kry waarskynlik in hulle leefwyse, hoe stil en onopvallend ook al, een van die radikaler uitlewings van Christus se soort solidariteit met ander.
Geen wonder my Katolieke vriend het so ʼn bewondering vir hulle nie.
Here, U vermaan ons om nie neer te sien op die geringes nie. Leer ons vandag weer u weg en u wil hieroor. Amen.
Carel Anthonissen
