Mag julle sy liefde ken, liefde wat ons verstand te bowe gaan,
en mag julle heeltemal vervul word met die volheid van God (Efesiërs 3:19).
Liefde bly een van die mees misbruikte terme van ons dag.
Mense praat maklik daaroor, dikwels in onrealistiese en hoogs sentimentele terme, asof hulle presies weet wát dit beteken en hóé dit werk.
Dít terwyl die ware liefde waartoe die evangelie ons aanmoedig, ‘n moeisame weg kan wees – een wat lynreg téén ons natuurlike sentiment en gevoelens ingaan en ook groot opofferings vra.
Só ‘n liefde val nie uit die lug nie. Dit kom op uit ‘n lewe van diepe toewyding en gebed.
Die bekende Katolieke geestelike, Thomas Merton, het hierdie verband goed gesnap toe hy geskryf het:
“Essensieel vir die liefde is ‘n diep geestelike lewe. Want ons het nie lief om goed te wees vir iemand anders, of om daardie persoon te help of te beskerm nie.
“As jy só liefhet, dan sien jy die ander een as ‘n eenvoudige, ‘n minderwaardige wese, en jy dink jy is wys en vrygewig.
“Dit het niks met liefde te doen nie.
“Om lief te hê, is om één te wees met die ander persoon en om in daardie oomblik ‘n vonk van God te ontdek …”
Merton se woorde herinner ons daaraan dat ware liefde ‘n totale oorgawe aan en identifikasie met die ander behels. Dit is om nie alleen vír ander daar te wees nie, maar ook bý en mét hulle in hulle nood.
In dié opsig is egte liefde niks anders as ‘n weerklank van God se liefde in ons eie lewe nie. Daardie liefde wat Christus aan ons kom bewys het en waarin ons deur die geloof gewortel is.
Om egter die omvang, krag en volheid daarvan te begryp én te ervaar – dáárvoor moet ons daagliks, soos Paulus, kom bid (Efes 3:14-21).
O Here, leer ons vandag opnuut weer hoe wyd en ver en hoog en diep u liefde strek. En gee ons die moed om daaruit te gaan lewe. Amen
