Toe antwoord Jesus hulle: “Dié wat gesond is, het nie ’n dokter nodig nie, maar dié wat siek is. Ek het nie gekom om mense wat op die regte pad is, tot bekering te roep nie, maar sondaars” (Lukas 5:31).
In die vierde eeu in Noord-Afrika was daar ʼn baie sterk debat oor wie in die kerk hoort. Die Donatiste het kortom gesê die kerk is sonder vlek of rimpel en daar is net plek vir heiliges, nie vir sondaars nie. Bokant die deur van so ʼn kerk het geskryf gestaan: “This is the door of the Lord; the righteous shall enter.”
Die kerkvader Augustinus het nie hiermee saamgestem nie. Seker omdat hy voortdurend die stryd teen sonde aan sy eie lyf ervaar het. Hy het geskryf: “One who enters [a Christian church] is sure to see within drunkards, misers, tricksters, gamblers, adulterers, fornicators, people wearing amulets, clients of sorcerers, astrologers … he must be warned that the same crowds that press into the churches on Christian holidays also fill the theatres on pagan holidays.”
Vir Augustinus was die kerk ʼn plek vol mense wat nog leer hoe om Christene te wees. Hy herken dus die op-pad-wees-aard van God se mense. Dit is seker hoekom Jesus tussen die sondaars van sy tyd te vinde was; hulle het immers besef hulle was nog op pad en daarom was hulle honger en dors vir wat Jesus vir hulle gebring het.
Dankie dat daar vir my plek aan u voete is, Here Jesus, al is ek nie sonder vlek of rimpel nie. Amen.
Lisel Joubert
