“Elkeen wat een van hierdie kleintjies wat in My glo, van My afvallig maak, vir hom is dit beter as hy met ’n groot meulsteen aan sy nek in die diep see verdrink” – Matteus 18:6.
’n Tienjarige meisie sug: “Ek wens net iemand wil my ’n slag raaksien.” Tuis is sy ’n geliefde kind wat met gesonde waardes en ’n goeie besef van haar unieke plek in die gesin grootword. By die skool word sy egter nie na waarde geskat nie. Omdat sy haarself nie “bemark” nie, kyk onderwysers bo-oor haar.
Onderwysers volg die kitsroete: Vir ’n konsert word kinders gekies wat ooglopend selfversekerd is. Vir helpers êrens word kinders gekies wie se hande eerste in die lug skiet. Sportuitblinkers word soos helde hanteer, terwyl hul karakter dikwels misgekyk word.
Om ’n uitgesoekte paar kinders op te hef ten koste van ander is vir albei partye ’n ewe groot onreg. Die aandaggroep ontwikkel ’n vals selfversekerdheid. Word hulle later met onreg gekonfronteer, is die prestasies waarop hul selfbeeld gebou is, skielik betekenisloos. Dit verhoed eintlik dat hulle hul ware self sien.
Vir die kinders wat misgekyk word, is dit dikwels ’n moeisame pad voordat hulle besef hulle is ook van waarde. Hulle is ook uniek, met ’n rol om te vervul.
Onbewustelik help onderwysers dikwels ’n prestasiekultuur aan. Só dra hulle die boodskap oor dat 15 minute se kollig meer waarde het as elke dag se getrouheid in die klein en groot dinge.
Volwassenes moet self eers begryp watter dinge werklik belangrik is. Daarsonder kan ons die kinders in ons sorg maak of breek.
Here, gee my die insig om elke kind se verborge potensiaal raak te sien. Amen.
