Teen dagbreek het Hy uitgegaan en na ‘n eensame plek toe vertrek (Lukas 4:42).
Bettie woon in ‘n tehuis vir bejaardes.
Sy hoort daar. Haar 85 jaar sê dit. En tog voel sy nie aldag ewe tuis daar nie. Die geklaery en herhalende stories van sommige van haar tydgenote vang haar soms.
Sy verstaan waarom dit nodig is om jouself by tye te onttrek.
Nie dat sy haarself om dié rede beter of sterker as die ander ag nie. Sy weet van siekte en broosheid. Het self al eenmaal by die dood gaan draai. Dít is nie wat pla nie.
Wat hinder, is mense en dinge wat haar onnodig belas. Haar gees onnodig uitput, omkrap en versteur. Want haar gees, wil sy gesond hou. En daarvoor is die eenkant-wees soms noodsaaklik. Sy verduidelik: “Daarsonder sal ek beswaarlik my diepste passie kan uitleef. En dit is om werklik dáár te wees vir God se swaarkry-kinders.”
Bettie leer my opnuut iets oor die noodsaaklike balans tussen alleenheid en betrokkenheid. Dit is om jouself van tyd tot tyd te ontrek, ten einde beter dáár te wees vir ander.
Hierdie balans was deel van Jesus se lewensritme en vorm altyd deel van ‘n gesonde gees.
Here, leer ons vandag weer daardie balans tussen stilte en solidariteit, tussen alleenwees en daarwees vir ander. Alleen só kan ons gees gesond bly. Amen
Carel Anthonissen
